Alsergrund jest IX dzielnicą Wiednia. Na powierzchni niespełna 3 km2 mieszka ok. 40.000 mieszkańców. Dające się łatwo zaobserwować różnice w wysokości na obszarze dzielnicy są pozostałością po bocznym ramieniu Dunaju, który płynął w miejscu dzisiejszej Liechtensteinstrasse. To boczne koryto zostało ostatenie zlikwidowane w 1750 roku ale jeszcze do XIX wieku dawały się we znaki mieszkńcom dzielnicy płynące tutaj potoki z Lasku Wiedeńskiego, które powodowały lokalne powodzie. Najwiekszy okres rozwoju dzielnicy był ok. 1910 roku gdy zameldowanych było tutaj 112.000 osób. W następnych latach liczba mieszkańców sukcesywnie spadała co było wynikem prześladowań i szykan pod adresem licznych tutaj żydowskich rodzin. Większość osób żydowskiego pochodzienia do 1942 roku opuściła Wiedeń. Aktualnie odnotowywana jest w statystykach rosnąca ilość osób żydowskiego pochodzenia (na 4 miejscu wśród dzielnic miasta).

Liczne tutaj przez dziesiątki lat adresy lekarzy związanych z klinikami AKH dały dzielnicy przydomek „dzielnica lekarska”. Dzisiaj także adresów związanych z medycyną nie brakuje: Klinika Uniwersytecka AKH (największa klinika kraju), Wiedeńskia Klinika Prywatna, Szpital Złotego Krzyża, Klinika Dziecięca St. Anna, Sanatorium Hera, Szpital Ewangelicki oraz obiekty należące do Caritas Socialis i mnóstwo lekarskich praktyk prywatnych. W dzielnicy są ponadto liczne adresy kulturalne (teatry, kluby, studia) oraz placówki oświatowe: Uniwersytet Medyczny, Fakultet Chemii i instytuty Uniwersytetu Wiedeńskiego oraz Akademia Ekonomiczna. Do najbardziej znanych szkół w mieści należy Lycee Francais de Vienne gdzie wykładowym jezykim na wszystkich szczeblach nauczania od przedszkola po gimnazjum jest język francuski.

Dla wiedeńskiej medycyny w 1745 roku zaczyna się nowy rozdział wraz z przybyciem do Wiednia Gerarda van Swietena, który powołany został na stanowisko nadwornego lekarza cesarzowej Marii Teresy. Już parę lat później z jego inicjatywy w Wiedniu powstaje pierwsza klinika medyczna. Doceniając dotychczasowe osiągnięcia medyczne cesarz Józefa II zakłada w 1784 roku Szpital Ogólny, który uważany był wówczas za najnowocześniejszy szpital Europy, który stał się kolebką wiedeńskiej medycyny. Ogromnym sukcesem Auenbruggera było odkrycie metody opukiwania chorego a A.Ströck był pionierem eksperymentalnej farmakologii. Jako kierunki wykładowe wprowadzono higienę i medycynę sądową. W 1812 roku powstała tutaj pierwsza w świacie katedra okulistyczna. Rokitynsky odkrył rozpoznawanie chorób na podstawie zmian tkankowch, Skoda udoskonalił metodę Auenbruggera wprowadzając osłuchiwanie przy pomocy stetoskopu. Ferdinand von Hebra stworzył podstawy naukowej dermatologii,  Ignaz Semmelweiss „wybawca matek” udowodnił, że infekcje z zewnątrz są przyczyną gorączki popołogowej. Lata później udowodniła bakteriologia, że miał absolutną rację.

Czołowym psychiatrą tmtego okresu był Meynert, który szukał przyczyn chorów psychicznych w zmianach kory mózgowej. Czermak i Tureck opracowali metodę wziernikowania tchawicy co przyniosło im światowy rozgłos. W 1874 udała się profesorowi Billrothowi pierwsza pałna resekcja tchawicy a w 1881 pierwsza resekcja żołądka.Było to możliwe dzięki wcześniejszemu odkryciu narkozy eterowej i antyseptyki przez Listersa. Prekursorem stentów laryngologicznych był Schrötter a badanie dna oka przeprowadził Helmholtz dzięki wynalezionemu przez Brückersa wziernikowi ocznemu. Dzieki Nothagelowi medycyna wewnętrzna osiągnęła szczytowy punkt. Basch i Gärtner skonstruwali pierwszy aparat do mierzenia ciśnienia a ginekolodzy Schauta i Wertheim opracowali metodę ginekologicznych operacji.

Podręcznik medyczny Fuchsa został przetłumaczony niemal na wszystkie języki popularyzując wiedzę okulistyczną. Noble w dziedzinie medycyny otrzymali: Wagner-Jauregg za metodę zwalczania choroby gorączką (1927); Karol Landsteiner za odkrycie grup krwi (1930); Robert Bárány za badania nad błędnikiem (1914). Lorenz uważany za ojca nowoczesnej ortopedii dokonał bezkrwawego nastawienia wrodzonego zwichnięcia stawu biodrowego. Jednym z największych specjalistów w kardiochirurgii był Wenckebach pionier elektrokardiografii prowadzący klinikę w czasie i po pierwszej wojnie światowej. Holzknecht zastosował promienie rentgena w medycynie wewnętrznej a Priquet opracował test do wczesnego wykrywania gruźlicy i odkrył alergie powstające w wyniku zmian białkowych.

Absolutnym hitem zbiorów Josephinum jest kolekcja ponad tysiąca woskowych preparatów organów ludzkiego ciała, które zakupił u Felice Fontany we Florencji cesarz Józef II w 1784 roku. Odwiedzających szczególnie fascynuje „blond Wenus” woskowy model z długimi włosami, perłowym naszyjnikiem i.. wyjmowanymi wnętrznościami.. Architektem budynku był Isidor Canevale. Obiekt otwarto w 1785 roku jako Akademię medyczno-hirurgiczną i od razu nazywano Josephinum. Akademię powołał do życia cesarz Józef II aby wypełnić lukę pomiędzy lekarzami i jedynie jako „rzemieślnicy” wykształconymi chirurgami. Absolwentów akademii nazywano „Medico-chirurgami” i łączyli w cesarskim wojsku obydwie funkcje lekarzy i chirurgów-praktyków.

Instrumety chirurgiczne z tamtego okresu można zobaczyć w gablotach muzealnych. Tutaj prezentowane są osiągniecia Wiedeńskiej Szkoły Medycznej ze słynnymi nazwiskami jak: C.Rokytansky, T.Billroth, I.P.Semmelweiss. W największej tego tympu medyczno-historycznej bibliotece (w niemieckim obszarze językowym) znajduje się ponad 6000 pozycji, które opublikowano przed 1800 rokiem. Najstarsza książka jest z 1478 roku! Dodatkowo ponad 60.000 obiektów liczy archiwum fotografi i obrazów oraz . W budynku oprócz pomieszczeń muzealnych znajduje się siedziba Kurt Gödel Research Center i Instytut Historii Medycyny. W ogrodzie przed budynkiem znajduje się posąg bogini Higienii a sam budynek można zobaczyć na dawnym 50-szylingowym banknocie.